Jeśli robimy makaron samodzielnie, to po rozłożeniu go równomiernie cienką warstwą na stolnicy (żeby sobie obsychał) przechodzimy do najnudniejszego zajęcia na świecie, jakim jest obieranie szparagów (ale zapewniam, że warto).

Szparagi obieramy do 3/4 wysokości - proponuję to zrobić, nawet jeśli są bardzo młode. Po oczyszczeniu szparagów kroimy je na ok. 2-centymetrowe kawałki. Główki odkładamy osobno.

Na zimną patelnię o grubym dnie wlewamy porządny chlust oliwy z oliwek, kładziemy rozkrojony ząbek czosnku i 1-2 suszone papryczki chili. Podgrzewamy na najmniejszym możliwym ogniu. Kiedy czosnek i papryczka się zrumienią i uwolni się już ich aromat, wyjmujemy je z patelni i wyrzucamy. Dodajemy szparagi (oprócz główek), solimy nieco, podsmażamy pod przykryciem, aż staną się miękkie. Dopiero pod koniec smażenia dodajemy główki szparagów.

W międzyczasie wstawiamy wodę na makaron, lekko solimy, wrzucamy makaron na wrzątek. Gotujemy przez parę minut. Odcedzamy i wrzucamy na patelnię ze szparagami.

Przygotowanie "parmezanu" to już tylko kwestia kilku chwil. Na patelni rozgrzewamy kilka kropel oliwy, wrzucamy na to bułkę tartą, troszkę soli i prażymy do uzyskania ciemnego koloru. Dzięki wilgoci z oliwy ziarenka bułki troszkę się zbiją w większe grudki. Tak przygotowanym "parmezanem" posypujemy gotowy makaron na talerzach.

Tak przygotowana bułka tarta zwana była niegdyś we włoskiej Apulii "parmezanem ubogich", bo zastępowała ten drogi składnik potraw. Fajnie nadaje się dla wegan lubujących się we włoskiej kuchni. Smacznego!